Hoe bedenk je zo’n drieluik?​
​
Met Piet van Os werkte ik al een tijdje samen voor de campagne Tolken terug in de zorg, alstublieft toen we de focus wilden leggen op de kinderen die het slachtoffer zijn van de bezuiniging op tolken. Om met foto’s en een slogan een appèl te doen op zorgverleners om een kind nooit te laten tolken.
Fijn weer dat creatieve proces in van associëren, twijfelen, iets mompelen, elkaar aanvullen. Dingen uitproberen, elkaar niet pleasen. Dat is de crux van een creatief team: niet het eigen vakgebied afbakenen, wél elkaar de ruimte bieden. Op zoek naar dat ene concept waarin woord en beeld elkaar versterken.
En, wat doet dat woordje EN in deze slogan?
​
Met Dit is een kind zeggen we iets dat de kijker zelf ook wel ziet. Toch is het een oproep om goed te kijken. Want door het te benoemen, benadrukken we dat het een kind is, gewoon een kind! Maar dan volgt het woordje EN. EN? Is het kind ook nog wat anders dan? Ja, het is namelijk géén tolk. Géén krijgt door het woordje EN een onvermijdelijke nadruk. Probeert u het maar eens uit te spreken zonder dat woordje EN! Dit is een kind, geen tolk. Dat is meer een mededeling dan een statement. Zonder EN is die dwingende, sturende gedachtesprong er niet. EN functioneert als opmaat naar de conclusie: tolken móéten terug in de zorg. Want … dat ziet u toch, dat dit kind geen tolk is? Nou dan!
Daarom heeft Piet de slogan ook zo vormgegeven. Met EN op de tweede regel, om die opmaat naar de conclusie te versterken. De foto’s van Claudia Kamergorodski, die sterke slogan, je weet nooit waardoor een campagne zo aanslaat. Maar deze sloeg in als een bom.
